Met driftige passen stapt ze de brasserie van het hotel binnen. Wapperend met een programmaboekje dwaalt haar blik haastig langs de mensen aan de tafeltjes. Ze komt uit de richting van de grote zaal, flarden zeemansliederen in haar kielzog. Haar handen zet ze als een toeter om haar mond. ‘Wie is de vriendin van Pelle Dekker? Ik zoek de vriendin van Pelle Dekker!’. Ik schrik. Is er iets met hem aan de hand? Ja, er is vast iets niet orde, die mevrouw doet niet voor niets zo gejaagd. Ik ga staan en ze ziet mijn bezorgde gezicht . Ze is razendsnel bij me. Ze klemt een pezige hand om mijn schouder. ‘Wat…?’. Voor ik mijn vraag kan stellen, neemt ze met schrille stem het woord: ‘Een bundel! Ik moet snel een gedichtenbundel van hem hebben. Hij zei dat zijn vriendin er nog een had. Hij kan elk moment aan de beurt zijn.’ Opgelucht lach ik naar mijn tafelgenoot . ‘Mag ik Die ene dag even van u lenen?’. De man haalt het boekje grinnikend uit zijn tas. Nog geen kwartier geleden verkocht Pelle dit laatste exemplaar aan deze onbekende man. Hij raakte spontaan met hem in gesprek, zoals hij overal gesprekken aanknoopt. Hij verkoopt ‘al die aardige mensen’ zijn gedichtenbundels of krijgt iets anders van ze gedaan. ‘Ik sprak zo’n leuk stel in de supermarkt’, of ‘zo’n aardige mevrouw in de bus’, ‘zo’n sympathieke vent op het terras’ of ‘zo’n geschikte kerel naast me bij de kapper’. Zijn dag is goed als hij in een café een cappuccino krijgt van zomaar iemand. Als hij met de lijnbus gaat en de chauffeur hem gratis meeneemt. Als hij met wildvreemden mailadressen uitwisselt omdat ze een Harley Davidson hebben. Zo mocht hij al mee naar een voetbalwedstrijd, maakte hij een ritje in een vrachtwagen, zat hij in de zijspan van een motor, vond hij een schrijfster voor zijn biografie en een vriendin om de liefde mee te bedrijven. Het leven lacht hem niet altijd toe, maar de mensen wel. Hij geniet met volle teugen als hij, soms wel drie keer in een week, gratis met de bus naar de stad gaat. Bij de gerenommeerde boekhandel vraagt hij of er nog gedichtenbundels van hem zijn verkocht. Als het antwoord ‘ja’ is, krijgt hij een deel van de verkoopprijs contant in zijn zak. Maar de laatste tijd krijgt hij bij alle boekhandels te horen dat zijn bundels allemaal zijn uitverkocht. Ook dat maakt hem blij. Triomfantelijk roept hij, tegen niemand in het bijzonder: ‘Uitverkocht! Geweldig toch, ik ben helemaal uitverkocht!’. Met de geleende bundel loop ik hoofdschuddend achter de bijna rennende mevrouw aan. Als we in de grote zaal komen, horen we de laatste klanken van een piratenlied wegsterven. Ik druk het gedichtenboekje bij de vrouw in haar hand. Ze pakt de microfoon en zegt dat we vandaag onverwacht een echte dichter in ons midden hebben. En dat hij spontaan wil voordragen uit eigen werk. De mensen klappen aarzelend, verwachtingsvol. Ik blijf opzij in het gangpad staan en voel dat mijn tenen zich ongemakkelijk krommen. Zijn stem klinkt onvast als hij begint te lezen. De stille insluiper heet zijn gedicht. Over de ziekte Multiple Sclerose, die hem sinds zijn 23ste in zijn greep heeft. Die hem heeft veranderd van een gezonde jonge hond in een hulpbehoevende dertiger, die nu, vanuit zijn rolstoel, de dansende letters aan elkaar probeert te rijgen. Iemand moet het boekje voor hem vasthouden. Haperend, terwijl hij de tranen met ongecontroleerde vegen van zijn wangen probeert te krijgen, draagt hij zijn gedicht voor. Het spotlicht is op hem gericht, hij heeft de onverdeelde aandacht van iedereen in de zaal. Het applaus is oorverdovend. Zijn lip trilt, maar zijn natte gezicht straalt. Hij zou zijn hele bundel wel willen voorlezen. Maar de zenuwachtige presentatrice zwaait alweer met haar programmaboekje.
